प्राजूची “प्रिय सौ. आईस” नावाची मिपावरची कविता वाचून सुचलेलं काहीतरी...एका आईचं मनोगत. ही मी केलेली पहिलीवहिली कविता (?) असल्याने चु.भु.द्या.घ्या. कल्पना फार पूर्वी वाचलेल्या इंग्रजी कवितेवरून सुचली असली तरी भावना आणि शब्द एकदम वोरिजिनल!
मला आजही आठवतंय माझं बाळ…
पाळणाघराच्या खिडकीत बसून
माझी वाट बघणारं…
धावत येऊन मला बिलगणारं…
माझ्या हातात असायच्या पिशव्या
भाजी, खाऊ, खेळणी, जबाबदा-यांनी गच्च भरलेल्या…
अगदी तळाशी असायचं दबलेलं माझं तुझ्यावरचं प्रेम…
रस्ताभर तुझी माझ्यातल्या आईशी बडबड आणि माझी माझ्यातल्या प्रोफेशनलशी!
“उद्या शाळेत नां”…"बहुतेक ओव्हरटाईम करावा लागणार!”
“आज माझी वही”…"डेडलाईन पुन्हा उलटून जाणार!”
“आई उद्या शाळेत सोडायला येशील?”…"९.२७ नंतर एकदम ९.५६!”
मग रात्री तुला गोष्ट सांगताना सैलावत जाणारी
टेडीबेअरभोवतीची तुझी मिठी,
झोपेतला तुझा निष्पाप चेहरा
हजार स्वप्न बघणारे तुझे मिटलेले डोळे…
तुझं बोट धरून यायचं होतं गं…
तुझ्या स्वप्नांच्या गावाला…
पण मिळत नाही त्याच्यासाठी कॅज्युअल…
मग मी नुसतंच तुझ्या डोक्यावर थोपटत राहिले…
तू लवकर मोठी होण्याची वाट बघत!
आणि एक दिवस खरंच…
झालीस की गं मोठी!
आता मी रोज संध्याकाळी…
दारात उभी असायची तुझी वाट पहात…
तुझ्याशी राहिलेलं सगळं बोलायचं होतं…ऐकायचं होतं!
पण आजही तू निघून गेली होतीस…
तुझ्या स्वप्नांच्या गावाला…
आणि मी राहिले मागेच
तुला निरोपाचे हात हलवत…
आजकाल ऐकते तुला फोनवर…
कधी ई पत्रातून भेटते…
अश्शीच बोलत रहातेस भडाभडा…
तुझ्या बाळाबद्दल, त्याच्या शाळेबद्दल,
डबे, लोकल, डेडलाईन्सबद्दल…
खरं खरं सांगू…
लांब असलीस नां तरी
फार फार जवळ वाटतेस तेव्हा!
भावना व्यक्त होणं खूप महत्त्वाचंय आणि त्या तुझ्या कवितेतून खूपच मस्त उमटल्या आहेत.
लगे रहो....